Stilte

De eerste keer dat ik de stilte in mij ervoer lag ik al geruime tijd in bad. Roerloos, in water wat al bijna koud was, de huid van mijn vingertoppen helemaal gerimpeld. Ik was zo moe van het nadenken en alles proberen te fixen. En in dat moment van uitputting en het niet meer weten gaf ik mij over.  Elke beweging in het gladde water voelde, hoorde en zag ik. Helemaal bewust. Ik volgde de druppel die uit de kraan drupte op het roerloze oppervlak en zag de kringen in het water zich verspreiden. Het ‘ploink’ van de druppel was het enige wat ik hoorde. Dit geluid zette zich af tegen de stilte waardoor deze nog intenser werd. Er kwam een diepe rust over mij nu ik als het ware uit het denken was gestapt en in een onderliggende stilte zakte. De helderheid van het water stroomde mijn hoofd en hele wezen in. Vóór dit moment had ik mijzelf al talloze keren proberen te overtuigen dat ik mijn gedachten niet ben. Toch lukte het mij niet om de ratrace in mijn denken te stoppen. Ik was nog steeds aan het analyseren en proberen iets te bereiken. Pas toen ik het proberen, het doen, het iets willen bereiken opgaf kon ik het ineens ervaren. Toen ik in de dagen daarna terug verlangde naar de stilte kon ik er niet meer komen. Ik was weer in de valkuil van mijn best doen gestapt. Ik vond dat ik het nu toch wel weer moest kunnen bereiken en oordeelde over mijzelf dat dit niet lukte. Met behulp van non-dual teachings leerde ik dat het juist gaat om even niets te willen en te hoeven. Dat je je aandacht kan richten op de stilte tussen en onderliggend aan de gedachten. En dat zich dan aan je openbaart wat er altijd al is geweest en er altijd zal zijn; innerlijke rust.