Sinds ik een roze getinte bril draag maken mensen regelmatig de grap dat ik alles door een roze bril bekijk. Wat ik dan weer grappig vind is dat ik ook echt probeer door een roze bril te kijken, letterlijk en figuurlijk. Om het mooie en liefdevolle te zien in alles en iedereen. In mijn relatie vind ik dit het lastigst. Ik herinner mij nog goed hoe gevangen ik mij heb gevoeld in mijn relatie en in mijn pogingen om mijn partner te veranderen. Met beïnvloeden, controleren, bekritiseren en manipuleren probeerde ik mijn eigen behoefte te vervullen, gemis op te vullen of angst te sussen. De onmacht en frustratie omdat dit niet lukte, ligt nog vers in mijn geheugen.   

In een workshop kreeg ik de vraag om op te schrijven wat ik allemaal zou willen, ongenuanceerd, eerlijk en in snel tempo. Vervolgens kreeg ik de vraag om op te schrijven wat ik dan zou bereiken als ik dat zou hebben. Het werd een lange lijst. Door deze opdracht werd ik mij er van bewust dat ik heel vaak iets anders wilde dan wat er op dat moment was. Een continue stroom van als….dan….gedachten. Als ik meer geld zou hebben dan zou ik minder zorgen hebben. Als ik gezond zou zijn dan zou ik gelukkiger zijn. Als ik de oorzaak vindt van de migraine dan kan ik het oplossen. Als ik bepaalde voedingsstoffen niet eet dan zou ik mij beter voelen. Als de kinderen hun troep zouden opruimen dan zou ik mij fijner voelen in huis. Als ik minder medicijnen zou nemen dan is dit beter voor mijn lichaam. Als ik zou afvallen dan zou ik mij aantrekkelijker voelen. En dit is nog maar een kleine greep uit de dingen die ik graag anders wilde zien.

Het delen van mijn blogs op social media triggert van alles in mij. Ik vind het spannend en het maakt mij onzeker of ik wel iets te vertellen heb. Vanochtend stond ik op met behoorlijke pijn in mijn hoofd, schouders en nek. Ook voelde ik allerlei vage emoties en een zwaarte op mij drukken. Eerder zou ik dit gevoel zoveel mogelijk onderdrukt en genegeerd hebben en gewoon door gegaan zijn met wat ik dan ook maar dacht te moeten doen. Tegen de stroom in bewegen.

De eerste keer dat ik de stilte in mij ervoer lag ik al geruime tijd in bad. Roerloos, in water wat al bijna koud was, de huid van mijn vingertoppen helemaal gerimpeld. Ik was zo moe van het nadenken en alles proberen te fixen. En in dat moment van uitputting en het niet meer weten gaf ik mij over.  Elke beweging in het gladde water voelde, hoorde en zag ik. Helemaal bewust. Ik volgde de druppel die uit de kraan drupte op het roerloze oppervlak en zag de kringen in het water zich verspreiden. Het ‘ploink’ van de druppel was het enige wat ik hoorde. Dit geluid zette zich af tegen de stilte waardoor deze nog intenser werd. Er kwam een diepe rust over mij nu ik als het ware uit het denken was gestapt en in een onderliggende stilte zakte. De helderheid van het water stroomde mijn hoofd en hele wezen in. Vóór dit moment had ik mijzelf al talloze keren proberen te overtuigen dat ik mijn gedachten niet ben. Toch lukte het mij niet om de ratrace in mijn denken te stoppen. Ik was nog steeds aan het analyseren en proberen iets te bereiken. Pas toen ik het proberen, het doen, het iets willen bereiken opgaf kon ik het ineens ervaren. Toen ik in de dagen daarna terug verlangde naar de stilte kon ik er niet meer komen. Ik was weer in de valkuil van mijn best doen gestapt. Ik vond dat ik het nu toch wel weer moest kunnen bereiken en oordeelde over mijzelf dat dit niet lukte. Met behulp van non-dual teachings leerde ik dat het juist gaat om even niets te willen en te hoeven. Dat je je aandacht kan richten op de stilte tussen en onderliggend aan de gedachten. En dat zich dan aan je openbaart wat er altijd al is geweest en er altijd zal zijn; innerlijke rust.        

Als kind voelde ik mij een jong boompje dat naar de zon wil groeien en telkens onverwacht en bot afgehakt wordt. Ik trok mij terug en durfde niet meer naar het licht te reiken. De takken van mijn boom groeiden niet in een mooie authentieke vorm naar de zon maar gingen zich richten op de verwachtingen van anderen in de hoop niet meer afgekapt te worden. Ik verleerde naar mijn zachte, innerlijke stem te luisteren om mij te vertellen welke kant ik op moest. Mijn takken wrongen zich verkrampt in allerlei bochten en werden steeds minder soepel. En als het in mijn leven hard ging waaien werd het lastig mee te bewegen en niet te breken. Ik zocht en zocht en zocht…… overal buiten mij, naar manieren om mijn zieke boom te genezen. Inmiddels heb ik ervaren dat de heling van binnenuit komt. Ik durf weer te hopen. En het maakt niet uit hoe hard het stormt buiten, binnen is het veilig en warm. Zoals Emily Dickinson zo mooi omschrijft;